Plac Burabiego

Rozglądał się za zielarzem i tym całym bluszczykiem, który jak dla niego wyglądał jak zwykły mniszek lekarski czyli mlecz. Widział jakieś trzy stoiska z ususzonymi bajerami ale nie był pewny gdzie ceny będą najlepsze.Jeśli okaże się, że za chwasta zaśpiewają sobie ceny z gwiazd to zrobi im ze straganów popiół do kadzidełek. Stanął przed kramarzami i westchnął. Czas pohandlować~

Ten drący się odpadł na początku. Widać towar ma stary i chce się go jak najszybciej pozbyć patrząc tylko na kasę. A niech się dziad goni ze szczurami. Dziadzinka wydawał się wiarygodny. Wyglądał na doświadczonego ale zawsze na starość mogło mu coś paść, nawdychać się oparów ziółek i namieszać w głowie. Równie dobrze mógł mu opchnąć coś podobnego a w rezultacie lekiem zabiłby człowieka. Jak mus to mus, podszedł do tego stoiska po środku.
-Jak schodzi bluszczyk? - zapytał równie znudzony co jegomość za ladą

-Nie za mizerny towar jak na taką cenę? - rzekł ozięble - Zejdź z ceny do 90 sztuk srebra, nie będę przepłacał tylko dla ładnego pudełeczka i wstążeczki - rzucił rzeczowo starając się by wyglądało to dość fachowo. Skrzyżował nawet dłonie na piersiach co by pokazać jakim to zahartowanym handlowcem nie jest.

Zmaterializował w dłoni małą kulkę ognia - a chcesz otworzyć na nowo interesu? Teraz z kadzidełkami do świątyń. Tu chodzi o życie człowieka więc nie rób mi tu burdelu i czasu cennego nie zabieraj. Chcę uczciwie pohandlować ale Tobie widzę bardziej zależy na kasie jak na kliencie. Nawet nie próbuj wołać strażników, nie zdążysz... - taki tam chłód z oczu

._.
A więc mag, sknera do szpiku kości. Nie będzie na niego tracił czasu/ Spojrzał tylko pogardliwie na magusa i podszedł do staruszka, drugiego co do najbardziej opłacalnego wyboru. No dobrze, tu będzie grzeczniej...
-Bluszczyk widzę masz, pytam więc po ile korzec tego ziela?

Zamyślił się. To będzie niecałe osiemnaście korców...wyjął z kieszeni osiem sztuk złota i wyłożył je na blat straganiku
-Daj mi 17 korców cny panie i resztę zachowaj dla siebie - lekko się uśmiechnął. To nawet dużo zielska, więc te kilka srebrnych monet nie zrobi doktorkowi różnicy.

Westchnął, lepsze to niż nic. Dał dziadkowi 4 złote monety i wziął towar po czym pobiegł szukać tego legendarnego stoiska. I za długo nie szukał. Śmierdz-ało niemiłosiernie od ilości ziół. Zatkał nos skrajem płaszcza i podszedł do handlarza.
-Tego - pokazał zakupione zioło - ile pan tego masz i za ile? Byle szybko bo mi dziecko umiera w domu

Lekko uniósł brwi widząc, zę to kobieta o lokach niczym...niczym...no na pewno coś wyglądało jak jej loki!
Oparł się łokciem o jej straganik i chwycił jeden z bujnych kosmyków kobiety. Czas wykorzystać czar i urok.
-Zacna damo handlowego dworu - rzekł muskając ustami jej loki - widać, że masz rękę do pieniędzy więc i targować się lubisz. Jak księżniczka o oczach jak gwiazdy, co pustynie przemierza oferując swe dostojne towary - dobra bajera nie jest zła, a baśnie się czytało. - Sześć korców mi trzeba i dam za nie cztery złote monety, lśniące w blasku uśmiechu pani i niemalże tak dźwięczne jak głos z Twego słowiczego gardła

Popędził na umówioną polankę nie patrząc nawet na to, że musiał ominąć końskiego klocka. W ostatnim momencie przeskoczył nad nim wpadając w kałużę. Wodą opryskał jakąś puszącą się damulę i wybiegł z placu. Słyszał jak zaczyna grzmić.

[Z/T]